Dźwigniki warsztatowe (cz.III)
Fot. BMW, Launch, archiwum
Konstrukcje podnośników omówione już w tym cyklu spełniają wymogi związane z pracami serwisowymi i naprawczymi, do diagnostycznych nadają się wyłącznie urządzenia czterokolumnowe i nożycowe.
Wersje diagnostyczne
W przypadku pracy na stanowisku diagnostycznym istotną zaletą konstrukcji 4-kolumnowych i nożycowych jest znaczna ich uniwersalność. Duży rozstaw wzdłużny kolumn lub punktów podparcia mechanizmu nożycowego pozwala na obsługę wszystkich typów pojazdów różniących się nawet znacznie rozstawem osi, a możliwość bocznego przesuwania płyt najazdowych łatwo dostosuje obie te konstrukcje do różnych poprzecznych rozstawów kół.
Dodatkowa korzyść wynika z faktu, iż podnośniki czterokolumnowe i nożycowe, dzięki rozkładowi nacisków na podłoże w czterech oddalonych od siebie punktach, zachowują dużą stabilność i w związku z tym nie dotyczą ich tak rygorystyczne przepisy w zakresie stosowania specjalnych fundamentów lub choćby wzmocnionej posadzki warsztatowej, jak to ma miejsce w przypadku podnośników podpodłogowych, a także jedno- i dwukolumnowych.
Także pewne czynności serwisowo-naprawcze przy obsłudze samochodów wymagają takiej organizacji stanowiska roboczego, przy której zapewnione jest podnoszenie na określoną wysokość pojazdu bez odciążania jego zawieszenia, czyli stojącego na kołach. Warunki takie spełniają wyłącznie konstrukcje podnośników, w których unoszony pojazd usytuowany jest na odpowiednio długich płytach najazdowych. Dzięki zastosowaniu rozmaitych urządzeń dodatkowych ich wersje podstawowe dają się przekształcać w specjalne, przystosowane do konkretnych zadań diagnostycznych.
Podnośnik czterokolumnowy
Jest to najbardziej rozpowszechniona wersja tego typu konstrukcji. W przeszłości stosowano w niej wyłącznie napęd elektromechaniczny. Unoszenie dwu zespolonych płyt najazdowych odbywało się wówczas poprzez zamianę ruchu obrotowego silnika elektrycznego i sprzężonej z nim przekładni redukcyjnej (przeważnie zębatej) na prostoliniowy (pionowy) i synchroniczny ruch czterech nakrętek współpracujących z obrotowymi wspornikami śrubowymi. Ze względu na eksploatacyjne zużywanie się elementów przekładni śrubowej podnośniki te wymagały okresowej regulacji i stosunkowo częstej obsługi serwisowej.
Obecnie w podnośnikach czterokolumnowych stosowany jest już prawie wyłącznie napęd elektrohydrauliczny, w którym wsporniki śrubowe zastąpione zostały przez odpowiednio długie, tłokowe siłowniki hydrauliczne. Odznacza się on mniejszą liczbą części ruchomych, ulegających w nieznacznym tylko stopniu ciernemu zużyciu, a w związku z tym nie wymaga on tak częstych zabiegów konserwacyjnych. Ponadto podnośniki te w porównaniu ze śrubowymi są znacznie szybsze w działaniu i odznaczają się również wyraźnie cichszą pracą.
W podnośnikach czterokolumnowych elektrohydraulicznych napęd przekazywany jest z siłownika hydraulicznego na poruszające się w swoich pionowych prowadnicach płyty najazdowe, za pośrednictwem stalowych lin przechodzących przez krążki umieszczone na górnych końcach tychże kolumnowych prowadnic.
Konstrukcje elektrohydrauliczne podnośników czterokolumnowych wyposażone są w system hydraulicznego zabezpieczenia przeciw przeciążeniom, zapobiegający nadmiernemu obciążaniu płyt najazdowych, a w konsekwencji znacznie szybszemu zużyciu lub wręcz awaryjnemu uszkodzeniu elementów napędu. Jego działanie polega na samoczynnym otwieraniu się zaworów przelewowych w momencie przekroczenia wartości maksymalnej ciśnienia panującego w układzie hydraulicznym. Podobne zabezpieczenia występują również w podnośnikach nożycowych z płytami najazdowymi.
Elektrohydrauliczne podnośniki diagnostyczne, podobnie jak naprawcze, posiadają też zabezpieczenia przed opadnięciem, w razie wystąpienia nieszczelności w układzie hydraulicznym. Są to systemy zabezpieczeń zapadkowych, umożliwiające też bardzo dokładne poziomowanie podnośnika, co jest warunkiem koniecznym do przeprowadzenia diagnostyki zawieszeń.
Specjalne wyposażenie diagnostyczne
Podnośniki z płytami najazdowymi wykorzystywane są do przeprowadzania czynności związanych ze sprawdzeniem stanu technicznego podzespołów i elementów podwozi, w tym zwłaszcza zawieszeń i układów kierowniczych.
Zastosowanie dodatkowego podnośnika wewnętrznego (pomocniczego), przeznaczonego do unoszenia jednej osi lub całego pojazdu, umożliwia wykonywanie zarówno kontroli geometrii ustawienia kół i osi pojazdów, jak również wszelkich napraw bądź regulacji możliwych tylko przy zawieszeniach pozostających w stanie odprężonym.
Jego konstrukcja jest z reguły nożycowa, a wysokość unoszenia nie przekracza kilkudziesięciu centymetrów. Specjalne rolki takiego podnośnika pomocniczego dają możliwość wzdłużnego przemieszczania go po płytach najazdowych podnośnika głównego. Napęd mechanizmu podnoszącego jest przeważnie ręczny, rzadziej elektro-hydrauliczny. Obecnie diagnostyczne podnośniki pomocnicze wykonuje się jako dwie bliźniacze konstrukcje nożycowe, przesuwane niezależnie, każda wzdłuż swojej płyty najazdowej podnośnika głównego.
Platformy podnośników diagnostycznych mają w swych płaskich powierzchniach wgłębienia przystosowane do osadzania dodatkowych elementów wyposażenia, do których należą obrotnice i płyty rozprężne, umożliwiające przemieszczanie się kół podczas rozluźniania sprężyn zawieszeń, a także szarpaki do kontroli luzów połączeń przegubowych.
Zobacz także:
0 komentarzy dodaj komentarz